Πες μου χωριό μου το δικό σου παραμύθι

Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένας ταλαιπωρημένος πληθυσμός που έψαχνε μια καινούργια πατρίδα... και μια χέρσα γη που αναζητούσε το γέλιο και το κλάμα των ανθρώπων. Πως να περιγράψεις με δυο λόγια την ιστορία αυτών των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τα βάθη της Μικράς Ασίας, από την πόλη Πάρλα Ικονίου;

Αφού πρώτα σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους της Ελλάδας βρέθηκαν οι περισσότεροι από αυτούς στον Νομό Σερρών και στην επαρχία Φυλλίδας. Μετά πολλά βρήκαν επιτέλους έναν λόφο με κατάμαυρο χώμα σαν την ψυχή τους. Εκεί ρίζωσαν. Έκτισαν σπίτια, το επάγγελμά τους χτίστες. Έφεραν νερό από μακριά, το επάγγελμά τους νερουλάδες.

Έφτιαξαν ένα χωριό με τέλεια ρυμοτομία, με κήπους και καρποφόρα δέντρα. Προσωρινά μέχρι να γυρίσουμε πάλι πίσω, έλεγαν. Αν και κατά βάθος γνώριζαν... Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού... Κι έμαθαν να καλλιεργούν την γη. Γεωργοί πια στο επάγγελμα. Αλλά η γη λιγοστή και τα στόματα πολλά. Στο κάλεσμα της Γερμανίας πολλοί είπαν ναι. Είχε ριζώσει μέσα τους ο σπόρος της φυγής για κάτι καλύτερο. Αυστραλία, Καναδάς, Γαλλία, ... και γιατί όχι Αθήνα, Θεσσαλονίκη. Μόνο που τώρα πια γνώριζαν πως το χωριό τους θα είναι πάντα εκεί και θα τους περιμένει.

Σήμερα η ζωή κυλά πλέον ήσυχα, χωρίς πολλές εκπλήξεις στο χωριό αυτό που ο νόμος του Καποδίστρια το θέλει Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Νέας Ζίχνης.